काही सांगावेसे...

नमस्कार. खरेतर ही पोस्ट दोन दिवसांपूर्वी १४ तारखेलाच प्रसिद्ध करायची होती.( 'व्हेलेन्ताईन डे'चे औचित्य साधून नव्हे!) परंतु पुण्यात १३ तारखेला झालेल्या बॉम्बस्फोटामुळे मन थोडे विचलित होते.( काय करणार? इतक्या दहशतवादी घटनांनंतरही आम्ही अजून सराईत झालेलो नाही. अजूनही मन विचलित होते. लवकर उपाय शोधला पाहिजे!) म्हणून लेखनास विलंब होतोय.
१४ तारखेला ब्लॉग सुरु करून २ महिने झाले. बऱ्याच काळानंतर लेखन केले. त्यातून माध्यम नवीन! त्यामुळे सुरुवातीला मी निश्चिंत नक्कीच नव्हतो. ३ पोस्ट प्रसिद्ध केल्या. काही ड्राफ्ट म्हणून तशाच पडून आहेत. काही प्रयोग करून पहिले. ( क्रियापदाविना लेखन) काही नव्या गोष्टीही लक्षात येत गेल्या.( मनात साचलेल्या प्रत्येक गोष्टीला वाट मोकळी करून देण्यासाठी ब्लॉग हे माध्यम नाही इ.) याकाळात खूप जणांनी ब्लॉग वाचला असल्याचे सांगितले. काही परिचित- अपरिचितांनी आवर्जून प्रतिक्रिया नोंदवल्या, सूचना केल्या. त्यासार्वांचे मनःपूर्वक आभार. त्यामुळेच एक आत्मविश्वास जाणवतोय, एक नवीन प्रयोग करण्यासाठी!
वर्षभरापूर्वी एका मैत्रिणीने विचारले होते, "आयुष्यात sensibility महत्वाची sensitivity?" मी नेहमीप्रमाणेच त्याहीवेळी काहीतरी nonsense उत्तर दिले पण त्या गोष्टीचा मी तेंव्हापासून विचार करू लागलो. काही काळापूर्वी माझ्या लक्षात आले की आपण विचार तर खूप करतोय (माझ्यापरीने खूप हं!) पण मुलभूत सेन्सेस जे आपल्याला सांगू पाहताहेत ते अर्धवटच लक्षात घेतोय. म्हणजे एखादी गोष्ट सवयीची झाली म्हणजे त्यातील मानसिक गुंतवणूक कमी होत जाते किंवा एका प्रकारची गणिते सोडवता येऊ लागली की ती तितक्या दक्षपणे सोडविली जात नाहीत तसे! हे लक्षात आल्यावर मी अनेक गोष्टींचा विचार या सेन्सेसच्या अंगाने करून पहिला आणि मला फार वेगळी अनुभूती मिळाली. अशाच पाच मुलभूत सेन्सेसनी जाणवलेल्या आणि त्यासंदर्भाने विचार करून लिहिलेल्या लेखांची मालिका पुढील पोस्टपासून सुरु करण्याचा प्रयोग करत आहे. भेटू.
( टीप- १. प्रयोग असल्याने तो फसण्याची शक्यता अधिक.
२. या लेखंचे वातावरण आणि स्वरूप मुक्त असल्याने भाषिक भ्रष्टाचार होऊ शकतो.)